Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα με τι; Προφανώς με τηλεκατευθυνόμενες μοτοσυκλέτες, το οποίο και διοργανώθηκε φέτος στη Βαλένθια της Ισπανίας με 100 συμμετοχές να δίνουν δυναμικά το παρόν.
Παρακάτω σας παραθέτουμε αποσπασματικά το report που ο ίδιος ο Στέλιος έγραψε με τις εμπειρίες του από τις δοκιμές μέχρι την άνοδο του στο βάθρο του Γ' τελικού:
"Για ακόμα μια χρονιά το Παγκόσμιο RC Bikes είναι μια χαρούμενη ανάμνηση.
Η προετοιμασία μας είχε ξεκινήσει μήνες πριν, ενώ έχουμε στο… ενεργητικό μας και ένα Σαββατοκύριακο στην ίδια πίστα, το Γενάρη, για μια πρώτη γνωριμία, καθώς και ένα επεισοδιακό Warm Up το Μάιο.
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες: Nitro bikes με μοτέρ 0.12 ή 0.15 (2,1cc ή 2,5cc χωρητικότητα), ηλεκτρικές Superbikes με όλα ελεύθερα και Stock Bikes με περιορισμούς (1800 γραμ. minimum βάρος, όχι μπροστινό φρένο, χρήση ίδιων ηλεκτρονικών Reely για όλους.
Συμμετέχω στην κατηγορία Stock με JABBER 2015 καλά δοκιμασμένη και σεταρισμένη με τη βοήθεια τόσο του ίδιου του Mr Lightscale, του Clark Wohlert, όσο και των εργοστασιακών οδηγών. Την προετοιμασία των (δύο!) καπακιών μας ανέλαβαν όπως και τα τελευταία 2 χρόνια οι καλλιτέχνες με όλη τη σημασία της λέξης της Nsquared! To ένα καπάκι είναι για να το τρέξουμε και το άλλο για concourse!!! Να σημειώσουμε ότι το δεύτερο καπάκι, αυτό με τον «ινδιάνο με τη σαγιονάρα» είναι Ελληνικής κατασκευής: Από το Νάσο Κυριαζίδη, στη Χαλκίδα!
Στα free practice δεν καταφέρνω κάτι καλύτερο από 20 γύρους στο δεκάλεπτο και το best lap μου είναι 28.8… Βάζω καινούρια λάστιχα, πάλι τα ίδια. Δεν… τόχω, όπως φαίνεται. Παρόλα αυτά είμαι σε μια αξιόλογη 12η θέση. Ξεκινούν τα προκριματικά. Το πρόγραμμα είναι άνετο. Τρέχω το πρώτο, την Πέμπτη το απόγευμα στις 3.30. Κάνω το πολυπόθητο «κάτω από 28,5»! Best Lap 28.060!!!
Αλλά όλοι βελτιώνουν φυσικά, ενώ ο μέσος όρος γύρων μου είναι ψηλά, στα 31,5 δευτερόλεπτα, που σημαίνει ότι είμαι –ακόμα- ασταθής. Την Παρασκευή κάνουμε τρία ακόμα προκριματικά, όπου ναι μεν πάω όσο πιο σταθερά γίνεται, αλλά σταδιακά πέφτω στην 20η θέση.
Το Σάββατο, ανήμερα Δεκαπενταύγουστο κάνουμε 2 ακόμα προκριματικά, στα οποία έχω επιτέλους τη σταθερότητα και τη διάρκεια που μου λείπουν, αλλά τελικά πέφτω στην 21η θέση της κατάταξης.
Το Σάββατο το απόγευμα, λοιπόν ξεκινάω τον πρώτο από τους τρεις τελικούς (μετράνε τα 2 καλύτερα αποτελέσματα, αθροιστικά με βαθμολογία). Κάνω πολύ κακή εκκίνηση, με αποτέλεσμα οι 2-3 που έχουν ορμήσει από πίσω μου με εμβολίζουν, βρίσκομαι εκτός πίστας και με ξαναβάζουν τελευταίο. 
Ορμάω, περνάω 2-3 αργότερους οδηγούς, βρίσκω ένα σχετικά σβέλτο ρυθμό, αλλά έχω νεύρα και κάνω ατσαλιές! Στον 6ο γύρο πάω να προσπεράσω 2 μαζί, που είναι μπροστά μου, μπλέκονται, τους χτυπάω και γω από πάνω και μου σπάει η μπροστινή ζάντα, οπότε το μηχανάκι δεν οδηγείται πλέον. Εγκατάλειψη, αναγκαστικά, και ο Γάλλος με το Νο. 2 κερδίζει σχετικά άνετα…
Την Κυριακή το πρωι στις 10 τρέχουμε το δεύτερο Δεκάλεπτο του τελικού μας.Ξεκινώ πρώτος, μένω πρώτος μέχρι το 5ο λεπτό περίπου, οπότε φτάνω να ντουμπλάρω τους τελευταίους. Στην προσπάθειά τους να μου ανοίξουν δρόμο, με χτυπούν, πέφτω, οι ξετουμπαριστές με βάζουν στην πίστα, εν τω μεταξύ ο Νο. 2 με έχει περάσει, ορμάω, τον φτάνω σε 2 γύρους, τον περνάω αρκετά εντυπωσιακά ώστε η… κερκίδα μου να ζητωκραυγάζει και να χτυπάει παλαμάκια, τα χάνω λίγο, τα… βρίσκω, αλλά ο 2 έχει περισσότερη ταχύτητα και σταδιακά μου ροκανίζει τη διαφορά και 1 γύρο πριν το τέλος με περνάει και ξανακερδίζει. Τουλάχιστον είμαι 2ος πλέον…και φυσικά, έχω εισπράξει για άλλη μια φορά τις επευφημίες της… κερκίδας μου, όταν βγαίνοντας από τη φουρκέτα στο σικαίην, σανιδώνω το γκάζι, το μηχανάκι σουζάρει μεγαλόπρεπα, παγώνω, κάνει καπάκι, φτου την πατήσαμε, και ω του –δεύτερου- θαύματος προσγειώνεται σωστά και συνεχίζει σαν να μην έτρεχε τίποτε! 
Στις δύο το μεσημέρι είναι ώρα να τρέξω τον τρίτο μου τελικό. Για να είμαι στα κύπελλα, θέλω μια από τις τρεις πρώτες θέσεις. Ξεκινάω με… σούζα, το σώνω και είμαι πρώτος για μεγάλο διάστημα. Κάνω δύο σφάλματα στον ίδιο γύρο μάλιστα, με αποτέλεσμα ο Νο.2 να μου φύγει τόσο που δεν τον έφτανα με τίποτε. Τελικά, τερματίζω δεύτερος και καταϊδρωμένος, κυριολεκτικά, αλλά τουλάχιστον με 2 δεύτερες θέσεις έχω εξασφαλίσει τη δεύτερη θέση του τελικού και την… κούπα!!!
Κυριακή απόγευμα γίνονται οι απονομές, παίρνω και γώ το κυπελλάκι μου, όλο χαρά και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο για ένα ακόμα πολύχρωμο και πολυεθνικό δείπνο.
Και του χρόνου λοιπόν, στη Λειψία της Γερμανίας.
Ευχαριστίες, χωρίς καμία ιδιαίτερη σειρά, στη γυναίκα μου που όχι μόνο με ανέχεται,αλλά με… προτρέπει να κυνηγάω κάτι καλύτερο στην Ευρώπη, στο κατάστημα Fanatix Models, στην Κηφισιά, για υποστήριξη τόσο σε τεχνικά και ηλεκτρονικά, αλλά και για την δωρεάν παραχώρηση της πίστας για ελεύθερες δοκιμές, στους Νίκο Γεωργιάδη και Νικήτα Νιώτη που φιλοτεχνούν τα φανταστικά fairing και τους αναβάτες μας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Μάιο που μας πέρασε ξαναπήγαμε στην πίστα Autet, για το Warm Up και η Ελληνική συμμετοχή αποτελείτο από δύο αναβάτες. Εκτός από μένα, συμμετείχε και ο Βασίλης Τσιούτσιας, παλιός γνώριμος με οτιδήποτε τηλεκατευθυνόμενο, επίσης με μοτοσικλέτα JABBER, την οποία αγοράσαμε μεταχειρισμένη, σε άριστη πραγματικά κατάσταση τον Ιανουάριο και μετά από πολύωρες προπονήσεις στις πίστες της Αττικής, τόσο στην FRT στη Σταμάτα, όσο και στη Zorri στον Ασπρόπυργο, είχαμε καταφέρει να είμαστε αξιόλογα μάχιμοι!
