Ήταν μόνο του και αναζητούσε παρέα. Βρήκε κάνα δυο ακόμα και βρήκαν έναν πρόχειρο χώρο να παίζουν όλα μαζί.
Το υπόγειο στο Κορωπί όπου έπαιζαν ήταν ένα συμπαθητικός χώρος αλλά σύντομα αναζήτησαν κάτι καλύτερο. Πήγαν σε μεγαλύτερο μέρος λοιπόν όπου εκεί μαζεύτηκαν ακόμα περισσότερα αδελφάκια τους. Έπαιζαν, έκαναν αγώνες, έκαναν πρωτάθλημα και πέρναγαν, ωραία.
Την περίοδο εκείνη, σε μια άλλη άκρη της Αττικής μαζεύτηκαν κι εκεί πολλά mini-z και πέρναγαν ωραία. Ο Κορυδαλλός αποτέλεσε ένα πολύ must σημείο συγκέντρωσης που προσέφερε διασκέδαση και αγωνιστική δράση. Και λένε από το Κορωπί, "δεν πάμε κι εκεί να παίξουμε;". Και πήγαν, και ήταν πράγματι όμορφα.
Στα μισά της απόστασης των δύο πιστών, κoντά στο κέντρο της Αθήνας είχαμε ακόμα μια αναλαμπή, ακόμα μια παρέα με Mini-z που σιγά σιγά μεγάλωσε και έφτιαξε κάτι αξιόλογο. Η παρέα βέβαια του Βύρωνα οδηγικά ήταν λίγο πίσω, αλλά με εξάσκηση και με τη βοήθεια των υπολοίπων θα μπορούσε να τους φτάσει.
Πανευτυχής λοιπόν η μεγάλη οικογένεια των Mini-z, αγωνιζόταν και στις τρεις πίστες (εντάξει, όχι όλα, γιατί μερικά έτρωγαν και παντόφλα) και ο καιρός έδειχνε να κυλά όμορφα. Με αρκετές ίντριγκες και εντάσεις αλλά στο σύνολο οι στιγμές που περνούσαν προσέφεραν χαρά.
Σήμερα εν έτη 2015 τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει. Αυτοκίνητα στα ράφια, αφρώδη πλακάκια στις κούτες και σκόνη να τα καλύπτει. Μια μικρή φλογίτσα απομένει στα Σπάτα που αποτελεί την παλιά παρέα από το Κορωπί, αλλά δυστυχώς παραμένει φλογίτσα.
Και τα μικρά διαβολάκια τι κάνουν; Απελπισμένες προσπάθειες να μεταπωληθούν (γελάει ο κόσμος) και αρκετή φαμφαρολογία στο internet όχι για να βρουν λύση, αλλά για να αποδώσουν ευθύνες. Φταίνε οι οδηγοί, φταίνε οι πίστες, φταίει ο εισαγωγέας, φταίει το mini maniaX. Μόνο οι κράζοντες δεν φταίνε, γιατί "εκείνοι το στήριξαν μέχρι τέλος".
Και αντί το Mini-z να δεχθεί πως έτσι ήρθαν τα πράγματα και να δώσει τη θέση του σε κάτι άλλο, όπως nitro αυτοκίνητο, ηλεκτρικό buggy, ελικόπτερο, σκάφος, cinema, ποτό, γκόμενες -κάτι βρε αδερφέ- επιμένει από το ράφι να κράζει και να μοιράζει ευθύνες. Ξαναγελάει ο κόσμος. Και ενώ πίσω από ένα pc νιώθεις δυνατός και ξέρεις πως το comment ή το post σου θα το διαβάσουν αρκετοί, όλοι αυτοί είναι κριτές, και γράφοντας π@π@ριές μονάχα το δικό σου κύριος ρίχνεις.
Είναι τα mini-z στην Αττική κάτι που μέλει να αναζωπυρωθεί; Είναι κάτι που για πάντα θα αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση; Αυτό είναι κάτι που ο καιρός θα το κρίνει και όχι οι ενέργειες των σοφών mini-z με τις γερασμένες γενειάδες. Ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ. Αυτός φέρνει τις εξελίξεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες.
